ผู้หญิงคนหนึง

เนื้อเรื่อง

วันนี้ คือ วันที่ผู้หญิงคนหนึงที่เจ็บขาต้องสอบวันแรก

ระหว่างที่เธออ่านหนังสือวิชาประวิติศาสตร์ มีเพื่อนคนหนึงพูดว่า วิชาที่เธอตกใช่ไหม

^^ วิชาที่เธอตกเองแหละ วิชาที่เธอไม่ผ่าน แต่เธอผ่าน วิชาที่เธอพูดว่าฉันสอบไม่ผ่านมาหลายครั้งหลังจากที่ฉันไม่ผ่าน อืมม เธอพึ่งเข้าใจวันนี้แหละ ว่าเวลาที่เพื่อนตก เพื่อนที่ดีมีน่าที่ซ้ำเติม

วันนี้ตอนที่ต้องเดินไปขึ้นตึกเรียนทางด้านหลัง ผู้หญิงคนนั้นเดินไปพร้อมเพื่อน 5 คน

เพื่อน 5 คนนั้นเดินเรียงหน้ากระดาน คุยกันอย่างสนุก

มีแต่ผู้หญิงคนหนึงที่เจ็บขา เธอเดินอยู่คนเดียว รอบข้างเธอไม่มีคนที่เดินอยู่ข้างๆเลย เธอไม่มีเพื่อนที่คบกันมาหลายปีเดินข้างๆเลยแม้แต่คนเดียว

พอใกล้ถึง เริ่มมีคนคนหนึง รับรู้ว่ามีคนอยู่ด้านหลัง เธอรับรู้ว่า คนคนนั้นคือคนที่เธอเรียกว่า เพื่อน
เธอเลยลงมาเดินด้วย

ระหว่างขึ้นบันไดแน่นอนว่า เธอต้องก้าวทีละก้าว วันนี้เธอเจ็บขามาก แต่เพื่อนกลับ..555 ช่างมันเถอะเนาะ
เธอไม่สนใจกับคำพูดต่างๆที่พูดกับเธอ เพราะ เธอ..เคยเจอเหตุการ์ณนี้มาแล้ว

วันนี้ตอนเที่ยงเธอไม่ลงไปทานข้าว เพราะ เธอไม่อยากเดินขึ้นเดินลง และก็..ไม่อยากถูกทิ้งไว้ด้านหลังอีกแล้ว

พอเริ่มใกล้สอบ เพื่อนของเธอก็เดินขึ้นมา มีคนหนึงเดินเข้ามาตบหัวเธอคนนั้น แน่นอนว่า ไม่มีใครชอบถูกตบหัว แต่เพราะ ผู้หญิงคนนั้นเห็นว่าคนที่ตบเป็นเพื่อน เธอเลยไม่ว่าอะไร ได้แต่มอง

วันนี้วิชาที่สอบวิชาสุดท้ายคือ อังกฤษ เพราะ มันคือวิชาที่เธอเป็นบ้าง เธอเลยออกจากห้องเร็ว
และรีบกลับบ้าน แทนที่จะรอเพื่อนแล้วลงไปด้วยกัน เพราะเธอ...

ไม่อยากถูกทิ้งไว้ด้านหลังอีกแล้ว....

สำหรับเธอ ผู้หญิงที่เจ็บขา ตั้งแต่คบกันมา เธอรักพวกเพื่อนของเธอมาก เธอยอมอะไรให้กับเพื่อนเหล่านี้ได้มากกว่า เพื่อนคนอื่น  เธอยอมเสียโลกส่วนตัวที่เธอรัก เพราะ เธออยากมีเพื่อนๆเหล่านี้อยู่ข้าง
ชอบทื่จะเห็นรอยยิ้มของพวกเธอ แทบจะร้องไห้ตามเวลาที่พวกเธอร้องไห้ เธอแทบจะทำทุกอย่างที่จะทำให้เพื่อนของเธอมีความสุข ความรักความห่วงใยของเธอมีให้เพื่อนของเธอหมดใจ

แต่...ผู้หญิงคนนั้น คนที่เจ็บขาคนนั้น คนที่ถูกทิ้งไว้ด้านหลังคนนั้น
ได้รับอะไรกลับคืนมาถึงครึ่งไหม
เวลาเธอเจ็บเธอไม่สบาย เคยตามถามไหมว่าเป็นอะไรบ้างไหม
เวลาเธอไม่มาร.ร.เคยโทรถามไหมว่าเป็นอะไร
ผู้หญิงคนนั้นคงไม่ได้ต้องการอะไรมากมาย แค่ต้องการความห่วงใยเพียงเล็กน้อย
พวกเธอจะรู้ไหม ทุกครั้งที่พวกเธอถามเกี่ยวกับเรื่องส่วนตัวของผู้หญิงที่เจ็บขาคนนั้น
ผู้หญิงคนนั้นดีใจมาก  ที่เพื่อนๆของพวกเธออยากจะรู้เรื่องของเธอ

ผู้หญิงคนนั้นที่เขียนเรื่องนี้ขึ้นมา คงไม่ได้ต้องการอยากจะว่าเพื่อนๆของเธอ

แต่เธอคงเพียงต้องการ ให้เพื่อนๆของเธอ หันกลับมามองคนที่เธอยังเรียกว่า เพื่อน
คนที่เดินตามหลังพวกเธอ หันมามองกันบ้าง เท่านั้นเอง ^^

ชีวิตผู้หญิงคนนี้น่าสมเพชเนาะ ทุกคน มีเพื่อน เพื่อนยังไม่สนใจมันเลย ไร้ค่าจริงๆ ^^ 555